Tegen MS

Waarom zet ik mij toch zo in voor de strijd tegen multiple sclerose? Altijd was multiple sclerose (MS) een ver van mijn bed show. Ik kende het eigenlijk niet eens. Je ziet immers nooit mensenn die het hebben. Tot ik erachter kwam dat mijn zus die ziekte heeft...En dan: er veel over lezen en erin verdiepen. Verdomme...wat een klote ziekte toch..je weet als patient niet waar je aan toe bent...gaat het langzaam?...gaat het snel?..is er een medicijn?.........nee......nee?.....niet! .....we leven toch niet ergens in een uithoek van de wereld waar geen medicijnen zijn?..dit kan niet waar zijn. Er is wel wat...maar dat is meer voor de verschijnselen...(geloof me; als ik vandaag een been aan mijn zus moest afstaan om haar beter te maken was ik nual onderweg naar het ziekenhuis). ..........maar nee...niets helpt....Blijkbaar is er nog veel geld nodig voor onderzoek. Ze zijn al een eind naar een medicijn...maar helaas....nog niet. Een paar jaar geleden heb ik voor het ms fonds in het algemeen, maar voor mijn zus in het bijzonder de 100ste 4daagse gelopen. 4x55km....220km. Het was een eind...het was het waard. 2 hele mooie bijzondere ontmoetingen gehad waarvan 1 op dag 3 met een man die ik passeerde. Ik liep hem voorbij op de zevenheuvelenweg (voor mij blijft dit het zwaarste stuk). Hij herkende het shirt en haalde me in en begon tijdens het lopen te vertellen dat zijn vrouw MS had. Hij begon te huilen toen hij dit vertelde en dat hij zo blij was dat iemand zich inzette om voor dit doel te strijden (iedereen op zijn eigen manier). Hij trok terplaatse zijn portemonee. Met tranen in de ogen hebben we elkaar omhelst en ben ik doorgelopen met zo'n goed gevoel. Ik had het gevoel dat ik vloog... En nu..een paar jaar verder is er nogsteeds geld nodig voor onderzoek. Ik vrees dat dit voorlopig nog nodig is. Op 10 september ga ik dan ook meedoen met de MS-Motion in Utrecht.

10km hardlopen om wat geld in te zamelen.

Ik ben immers gezond...het is het minste wat ik kan doen.